من یک فروشنده کلیه هستم.
چیزی جز فروش بخشی از بدن خود , برای گذران زندگی ام ,ندارم.
تنها چیزی که توی این مملکت جرم نیست ,حراج بدنت, برای لقمه ای نان است.
صاحب بدن خود هستم ,که فقط آن را به حراج بگذارم.
سهم من از ثروت جامعه و ثروت عمومی کجاست?
درد و غم خود به که گویم ?
ندای دادخواهی به کجا برم ,زمانی که پیکر ندا ,به خون نشست ?
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر